Wspólnoty i duszpasterstwa (31)

Ruch ten zapoczątkowała mieszkająca w Kanadzie, nieuleczalnie chora, Margaret O’Donnel. Była ona przez 27 lat przykuta do łóżka sparaliżowana i sparaliżowana. Sens swojego życia odnalazła w modlitwie za kapłanów. Kiedy wieści o niej i jej wytrwałej modlitwie rozeszły się po Kanadzie, księża sami przychodzili do niej prosząc ją o modlitwę w ich intencji. Margaret zmarła w wieku 40 lat, a 3 lata później, w 1981 roku, profesor Louise Ward z Quebek, zainspirowana jej historią, założyła Apostolat Margaretek. Stopniowo działalność ruchu rozprzestrzeniła się na cały świat.

Jak sama nazwa wskazuje osoby zbierające się pod szyldem koła biblijnego, skupiają się na Piśmie Świętym, czyli Słowie Bożym. Św. Hieronim powiedział, że nieznajomość Pisma Świętego jest nieznajomością Chrystusa. Idąc tym tropem, możemy zrozumieć cel działania kół biblijnych. Jest nim pragnienie pogłębiania swojej wiedzy i prawdy o Bogu oraz rozwijanie swojej wiary. Koła biblijne to mniejsze lub większe grupy ludzi bez względu na płeć, wiek, stan czy zawód. Istnieją one przy parafiach, w ramach duszpasterstw młodzieży czy też wśród rodzin, przyjaciół i znajomych. Nie ma żadnych formalnych warunków, które musiałyby spełnić osoby pragnące spotykać się w ramach kół biblijnych. Wystarczą tylko dobre chęci oraz serce otwarte na Boga i ludzi w których kręgu odbywają się spotkania.

Ministranci - LSO (Liturgiczna Służba Ołtarza) Łacińskie słowo ministrare znaczy „służyć, pomagać”. Stanowi to najkrótsze wyjaśnienie celu posługi ministrantów, których widzimy na co dzień przy ołtarzu w naszych kościołach parafialnych.  Ministrant jest więc pomocnikiem kapłana przy sprawowaniu Mszy św. oraz innych nabożeństw. Już w narodzie izraelskim wybrane było jedno pokolenie – Lewiego, które zajmowało się służbą w świątyni. Kiedy zaś powstał Kościół zgromadzony wokół Apostołów, po Wniebowstąpieniu Pana Jezusa, również potrzebowano ludzi do posługiwania wiernym. Wybrano wówczas siedmiu pomocników, nazwanych diakonami, czyli sługami. Gdy wspólnoty chrześcijańskie rozrastały się, rosło także grono diakonów. Tak w skrócie można przedstawić historię współczesnych ministrantów i lektorów.

Podwórkowe Koła Różańcowe Dzieci to ruch założony w Polsce w 1997 roku. Założycielką jest Magdalena Buczek, która w wakacje bawiąc się z koleżankami i kolegą na podwórku, w odpowiedzi na ich pomysł założenia „gangu”, zaproponowała im codzienną, wspólną modlitwę różańcową. Po zakończeniu wakacji, z racji zajęć szkolnych dzieci nie mogły się codziennie spotykać, dlatego każde z nich modliło się w domu o ustalonej godzinie, łącząc się z pozostałymi członkami koła różańcowego. We wrześniu Magda Buczek wybrała się ze swoją mamą na pielgrzymkę autokarową do sanktuarium maryjnego w Górce Klasztornej. W drodze powrotnej, pielgrzymi odwiedzili siedzibę Radia Maryja w Toruniu. Spotkany tam dyrektor rozgłośni, o. Tadeusz Rydzyk, zapytał Magdę o minione wakacje. Wówczas ona opowiedziała o Podwórkowym Kole Różańcowym. Dyrektorowi bardzo spodobała się ta inicjatywa i zachęcił dziewczynkę, aby opowiedziała o tym w radiu. Od tego momentu Podwórkowe Koła Różańcowe Dzieci zaczęły dynamicznie się rozwijać, powstając w całej Polsce, a także poza jej granicami. Na początku lutego 1998 roku Magdalena Buczek poprowadziła na antenie Radia Maryja pierwszą audycję o PKRD. Do dziś audycję dotyczącą PKRD można słuchać w Radiu Maryja i oglądać w Telewizji Trwam w każdą sobotę o 19:30. 21 III 1999 roku odbyła się I Pielgrzymka PKRD na Jasną Górę. Tradycja ta trwa do dzisiaj. Z roku na rok przybywa członków Podwórkowych Kół Różańcowych Dzieci. Obecnie do tej wspólnoty należy ponad 140.000 członków z Polski i 31. krajów świata. Ta inicjatywa dotarła do takich państw jak: Brazylia, Indie, Madagaskar, Tanzania czy Wyspy Salomona.

 Żywy Różaniec to międzynarodowy ruch religijny, zapoczątkowany w XIX wieku przez Francuzkę, obecnie służebnicę Boża, Paulinę Jaricot. Jak sama mówiła, chciała „uczynić różaniec modlitwą wszystkich” i „poprzez różaniec odnowić wiarę”. Założone przez nią Stowarzyszenie Żywego Różańca zatwierdził papież Grzegorz XVI konstytucją Benedicentes Domino w 1832 roku. Obecnie w Polsce siedzibą Stowarzyszenia Żywego Różańca i Zarządu jest Dom Wydawnictwa Sióstr Loretanek w Warszawie, ul. L. Żeligowskiego 16/20.      Żywy Różaniec jest prywatnym stowarzyszeniem wiernych o charakterze modlitewnym i formacyjnym, działającym na terenie całej Polski. Co istotne, jest to stowarzyszenie o charakterze wspólnotowym. Jego członkowie jednoczą się w modlitwie, przedstawiając Bogu przez Maryję wspólne intencje. Jest to specjalna więź modlitewna, która istnieje pomimo tego, że każdy z członków Żywego Różańca modli się tajemnicą, która jemu akurat przypadła, w miejscu i czasie przez siebie wybranym, np. w domu, w kościele, czy też w drodze do pracy lub szkoły. Dla podkreślenia charakteru wspólnotowego modlitwy członkowie Żywego Różańca, tam gdzie jest to możliwe, przynajmniej raz w miesiącu zbierają się na wspólną modlitwę, najczęściej jest to kościół parafialny.  Podstawową jednostką Żywego Różańca jest wspólnota dwudziestu osób zwana „kołem” lub „różą”. Na czele róży (koła) stoi zelator/zelatorka wyłaniany/wyłaniana według miejscowej tradycji. Najczęściej róże różańcowe tworzone są przy parafiach. Dlatego też grupy Żywego Różańca podlegają władzy proboszcza, który sprawuje ją osobiście lub przez wyznaczonego kapłana, zwanego moderatorem parafialnym. Istnieją także róże różańcowe powstałe przy szkołach, wspólnotach zakonnych oraz innych ośrodkach. Istotne jest, aby pozostawały one w łączności z proboszczem parafii, na terenie której powstały.

Krucjata Wyzwolenia Człowieka jest to ruch i program propagowania abstynencji zapoczątkowany przez Sługę Bożego ks. Franciszka Blachnickiego i Ruch Światło – Życie. Stanowi on odpowiedź na apel Ojca Świętego Jana Pawła II skierowany do Polaków. Krucjata została ogłoszona w obecności papieża podczas Jego pierwszej pielgrzymki do Polski 8 czerwca 1979 roku w Nowym Targu. Pierwowzorem KWC była Krucjata Trzeźwości, której Centralę zlikwidowała Służba Bezpieczeństwa w 1960 roku. Krucjata może poszczycić się własnym hymnem, którym jest pieśń pt. „Serce wielkie nam daj”. Posiada ona także herb Krucjaty i ikonę krzyża. Patronami Krucjaty Wyzwolenia Człowieka są św. Stanisław ze Szczepanowa, św. Maksymilian Kolbe oraz bł. ks. Jerzy Popiełuszko.

Apostolstwo Chorych to wspólnota, której celem jest pomoc ludziom chorym, niepełnosprawnym i niedołężnym. Wszystko zaczęło się od tego, że 1925 roku w Holandii, w niewielkiej parafii Bloemendaal, miejscowy proboszcz ks. L.J. Willenborg założył Stowarzyszenie Apostolstwo Chorych. Ta inicjatywa tak bardzo rozpowszechniła się, że Apostolstwo zostało zatwierdzone przez papieża Piusa XI 12 sierpnia 1934 roku. W Polsce jego założycielem był ksiądz dr Michał Rękas. Jego staraniem erygowano w 1930 roku we Lwowie Krajowy Sekretariat Apostolstwa Chorych, przeniesiony w 1945 roku do Katowic, gdzie działa po dziś dzień. Obecnie Apostolstwo Chorych w naszym kraju liczy 55 tysięcy członków.

Legion Maryi to międzynarodowy, katolicki ruch apostolstwa świeckich. Jego początki sięgają 1921 roku. Wówczas to powstała pierwsza wspólnota legionowa w Dublinie, w Irlandii. Jej założycielem był młody urzędnik Frank Duff, z którego inicjatywy w przeddzień uroczystości Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, grupa młodych ludzi zebrała się, aby zastanowić się nad tym jak mogą rozszerzać Królestwo Boże. Przez pierwszych 7 lat Legion Maryi funkcjonował tylko na terenie Irlandii. Później jednak jego działalność rozprzestrzeniła się na cały świat. Obecnie wspólnota ta obejmuje swoim zasięgiem 163 kraje. W 1948 roku dotarła także do Polski. W naszym kraju w szeregach Legionu Maryi skupia się ponad 25 tysięcy członków.

Wspólnota Emmanuel powstała w 1972 roku w Troussures we Francji. Jej założyciele to studentka medycyny Martine Laffitte-Catta i krytyk filmowy Piotr Goursat. Zaczęło się od ich spotkania z Katolicką Odnową Charyzmatyczną i wylania Ducha Świętego, którego doświadczyli. Było to zaczątkiem cotygodniowych spotkań modlitewnych, a te z kolei narodzinami Wspólnoty Emmanuel, która rozprzestrzeniła się na cały świat. W 1982 roku Wspólnota Emmanuel była obecna w 8 krajach i składała się z 1100 członków, a 6 lat później z 2500 osób. W momencie śmierci założyciela Piotra Goursat była już obecna na całym świecie. Obecnie Wspólnota Emmanuel liczy ok. 7200 członków w 64 krajach. 20 czerwca 2009 Wspólnota została uznana przez Stolicę Apostolską Publicznym Stowarzyszeniem Wiernych. 

Wspólnota Chrystusa Zmartwychwstałego GALILEA to katolicka wspólnota ewangelizacyjna, która powstała w 1992 roku. To wtedy grupa osób zaczęła spotykać się na modlitwie w Ośrodku Rekolekcyjnym w Stryszawie, na czele z ks. Krzysztofem Czerwionką CR. Owocem tych spotkań było odczuwanie powołania do Nowej Ewangelizacji. W 1994 roku Wspólnota przyłączyła się do programu Kerygmatycznych Szkół Nowej Ewangelizacji, a później stała się członkiem Stowarzyszenia Katolickich Szkół przy Watykanie. 4 lata później Kapituła Polskiej Prowincji Zgromadzenia Zmartwychwstania Pańskiego potwierdziła oficjalnie, że Wspólnota wypełnia Charyzmat Zgromadzenia i realizuje misję Zgromadzenia Zmartychwstańców.