Założycielką wspólnoty Cenacolo (w tłumaczeniu na język polski „Wieczernik”) jest siostra zakonna Rita Agnese Petrozzi, znana jako Matka Elwira. 16 lipca 1983 roku, w dniu wspomnienia Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel, w opuszczonym domu udostępnionym jej przez gminę miasta Saluzzo we Włoszech, stworzyła pierwszy dom Wspólnoty Cenacolo. Matka Elwira myślała o otworzeniu tylko tego jednego domu, ale potrzeby okazały się znacznie przewyższać jej zamiary. Zaczęli bowiem przybywać młodzi ludzie ze wszystkich stron świata, prosząc o pomoc w odnalezieniu sensu życia. Tym sposobem Wspólnota Cenacolo zaczęła szybko się rozrastać, najpierw w samychWłoszech, później w innych krajach Europy, a następnie na kolejnych kontynentach. Obecnie funkcjonuje 61 domów w 18 krajach świata.
Poprzez lata do Matki Elwiry dołączyły się też inne osoby pragnące pomagać innym, tj.: młodzi wolontariusze, świeccy misjonarze, rodziny, kapłani i zakonnicy, siostry konsekrowane. Wszyscy którym leży na sercu dobro innych i są gotowe do bezinteresownej pomocy. W święto Zesłania Ducha Świętego w 1998 roku Wspólnota została oficjalnie uznana przez Biskupa Diego Bona jako Prywatne Stowarzyszenie Wiernych. 8 Grudnia 2005 roku Biskup diecezji Saluzzo J.E. Ks. Bp. Giuseppe Guerrini uznał Wspólnotę Cenacolo jako Publiczne Stowarzyszenie Wiernych na Prawie Diecezjalnym. Ze względu na rozwój Wspólnoty na całym świecie, w dniu 16 lipca 2009 została ona uznana przez Papieską Radę ds. Świeckich w Watykanie jako Międzynarodowe Stowarzyszenie Wiernych.
Życie wspólnotowe opiera się na modlitwie, pracy i budowaniu szczerych i rodzinnych relacji. Wspólnota prowadzenia domy, które są ośrodkami terapii uzależnień, ale przede wszystkim miejscami, w których można poczuć się jak w domu, odnaleźć pokój wewnętrzny, sens życia i poczuć się kochanym. Każdy kto zwraca się do Wspólnoty o pomoc, przyjmowany jest bez żadnych opłat. W Ameryce Łacińskiej Wspólnota prowadzi domy misyjne, które opiekują się dziećmi opuszczonymi i z ulicy oraz trudną młodzieżą. W domach wspólnotowych nie ma wykwalifikowanej kadry psychologów ani nie stosuje się terapii farmakologicznej. Nie ogląda się telewizji, nie słucha radia, podopieczni na co dzień nie korzystają z komputerów i telefonów. Jest czas na wyciszenie, rozmowę z kolegą czy koleżanką, na modlitwę i rozmowę z Bogiem. W każdym domu jest kaplica, a w niej Jezus obecny przez całą dobę w Najświętszym Sakramencie. Trzy razy każdego dnia wspólnie odmawiany jest Różaniec. Życie we wspólnocie jest skromne i wymagające.
W Polsce istnieją 3 domy: w Giezkowie k. Koszalina, w Krzyżowicach k. Jastrzębia i Porębie Radlnej k. Tarnowa. Dziewczęta i chłopcy są wolontariuszami na misjach w Liberii, Meksyku, Brazylii, Peru, Argentynie. Ze Wspólnoty wyszły powołania kapłańskie. Powstało Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Zmartwychwstania. Są także bracia zakonni. We Wspólnocie żyją też rodziny założone przez osoby, które niegdyś potrzebowały pomocy i zgłosiły się do Cenacolo. Przez lata istnienia Wspólnoty setki młodych ludzi, w Polsce i na świecie, zostało uratowanych i na nowo odnalazło sens życia.
