Choroba i związane z nią cierpnie to jedne z największych prób, z jakimi przychodzi się mierzyć ludziom. Ani młody wiek ani dobra sytuacja materialna nie jest gwarancją zdrowia. Choroby dotykają zarówno dzieci, osoby w sile wieku, jak i starszych ludzi. Kościół wychodząc naprzeciw potrzebom chorych i kierując się troską o nie prowadzi duszpasterstwo chorych, przede wszystkim na szczeblu parafialnym.
Specjalnie dla tych parafian, którzy ze względu na chorobę, a także podeszły wiek, nie są w stanie przyjść do kościoła na niedzielną Eucharystię, istnieje forma duszpasterstwa skierowana właśnie do tych osób. Są to przede wszystkim odwiedziny kapłana w domu chorych. Zwykle takim dniem jest pierwszy piątek miesiąca, ale w niektórych parafiach odbywa się to częściej. Chory ma wówczas możliwość przystąpienia do Sakramentu Pokuty i przyjęcia Komunii Świętej, która jest dla nich umocnieniem i pozwala przezwyciężyć trudności związane z chorobą. Jeśli w danej parafii posługują Nadzwyczajni Szafarze Komunii Świętej, zwykle oznacza to także szansę na regularne przyjmowanie Komunii świętej przez chorych w swoich domach w niedzielę i świętą, a nawet w tygodniu.
Duszpasterstwo chorych to także udzielany sakrament namaszczenia chorych. Warto w tym miejscu przypomnieć, że nie jest to sakrament, jak często mylnie pojmujemy, przewidziany dla osób, które są bliskie śmierci. Sakrament namaszczenia chorych jest sakramentem żywych. Kościół naucza, że jest to sakrament umocnienia i uzdrowienia, który może być udzielany wszystkim osobom chorym, a nie tylko tym którzy znajdują się w fazie terminalnej. Inaczej ma się rzecz z wiatykiem, czyli Komunią Świętą udzielaną osobie konającej, czyli będącej u kresu ziemskiego życia i oczekującej na wejście w rzeczywistość życia wiecznego. Do przyjęcia wiatyku zobowiązani są wszyscy ochrzczeni, którzy są w stanie łaski uświęcającej. W niebezpieczeństwie śmierci, niezależnie od przyczyny, z której ono wynika, obowiązuje wszystkich wiernych przykazanie przyjęcia Komunii świętej. Zachęca się także wszystkich duszpasterzy, aby udzielali wiatyku, kiedy dana osoba jest jeszcze tego w pełni świadoma. Należy także zadbać, aby o ile tylko to jest możliwe, umierający w odpowiednim czasie skorzystał z sakramentu pokuty i pojednania.
Szczególnym przejawem duszpasterstwa chorych jest także posługa kapelanów w szpitalach. Dzięki ich obecności, pacjenci przebywający w placówkach służby zdrowia mają stały, codzienny dostęp do Komunii Świętej oraz do Sakramentu Pokuty. Chorzy, których stan zdrowia pozwala na opuszczenie łóżek mają także możliwość uczestniczenia we Mszach Świętych odprawianych w szpitalnych kaplicach.
Duszpasterstwo chorych pozwala osobom nim objętym nie tylko umocnić się w chorobie i przygotować na przejście do wieczności, ale także poczuć się częścią Kościoła i konkretnej wspólnoty parafialnej, która znajduje czas i miejsce, dla osób które są istotną jej częścią. Św. Jan Paweł II powiedział kiedyś: „wy, słabi, fizycznie słabi, poddani cierpieniom, jesteście równocześnie — w każdym razie możecie być — źródłem mocy dla innych, dla zdrowych, czasem dla tych, którzy swoje zdrowie źle wykorzystują, którzy obrażają Boga, posługując się swoim zdrowiem i swoimi siłami. Wy, chorzy, cierpiący, jesteście dla nich nie tylko wyrzutem, ale także i nawróceniem. Nawrócenie grzeszników idzie poprzez wasze cierpienie. Jestem o tym najgłębiej przekonany. Tak jak zbawienie świata, odkupienie świata, czyli nawrócenie człowieka w świecie idzie poprzez Krzyż Chrystusa, tak ciągłe nawracanie grzeszników w świecie idzie poprzez wasz krzyż, poprzez wasze cierpienie.”
