Gdy się Chrystus rodzi
Uznawana za najstarszą, polską kolędę, z przełomu XVI i XVII wieku. Stąd też charakterystyczny barokowy styl kolędy: elementy chóralne i taneczne. Chociaż oficjalnie autor pozostaje nieznany, to często autorstwo kolędy przypisuje się słynnemu, polskiemu kaznodziei Piotrowi Skardze, jezuicie i czołowemu, polskiemu przedstawicielowi kontrreformacji.
Charakterystyczną cechą kolędy jest jej łaciński refren: „Gloria, in excelsis Deo”, co w polskim tłumaczeniu oznacza „Chwała na wysokości Bogu”. W tym jednym zdaniu mieści się cały charakter tej kolędy. Jest ona uwielbieniem Boga za przyjście na świat Zbawiciela. Utwór ten brzmi wyjątkowo i szczególnie oddaje podniosłość chwili, w noc bożonarodzeniową, kiedy gromadzimy się wspólnie na pasterkach w całym kraju, aby wyśpiewać radosne „Gloria”.
Tekst kolędy:
Gdy się Chrystus rodzi
I na świat przychodzi,
Ciemna noc w jasności
Promienistych brodzi.
Aniołowie się radują,
Pod niebiosy wyśpiewują:
Gloria, gloria, gloria
In excelsis Deo!
Mówią do pasterzy,
Którzy trzód swych strzegli,
Aby do Betlejem
Czym prędzej pobiegli,
Bo się narodził Zbawiciel,
Wszego świata Odkupiciel.
Gloria…
O niebieskie duchy
I posłowie nieba,
Powiedzcież wyraźniej
Co nam czynić trzeba,
Bo my nic nie pojmujemy,
Ledwo od strachu żyjemy.
Gloria…
Idźcie do Betlejem,
Gdzie Dziecię zrodzone,
W pieluszki powite,
W żłobie położone.
Oddajcie Mu pokłon boski,
On osłodzi wasze troski.
Gloria…
A gdy pastuszkowie
Wszystko zrozumieli,
Zaraz do Betlejem
Spieszno pobieżeli
I zupełnie tak zastali,
Jak anieli im zeznali.
Gloria...
A stanąwszy w miejscu
Pełni zadumienia,
Iż się Bóg tak zniżył
Do swego stworzenia,
Padli przed Nim na kolana
I uczcili swego Pana.
Gloria...
Wreszcie kiedy pokłon
Panu już oddali,
Z wielką wesołością
Do swych trzód wracali,
Że się stali być godnymi
Boga widzieć na tej ziemi.
Gloria...
Zobacz więcej: kolęd, kolędy, kolędowanie, kolędnicy
Opracowała: Magdalena Pawełczyk
